หุ่นยนต์...คนเมือง

ก่อนสีสันส้มแสด...แดดทาฟ้า
เหล่านกกาโผผินบินขับขาน
เอื้อนคำเอ่ยร่ำลาราตรีกาล
คลี่มืดม่าน..รับรุ่งแจ้ง..แสงตะวัน

หลายชีวิตงัวเงียเพลียไม่หาย
ยังสบายเพลินหลับอยู่กับฝัน
แต่ภาระหน้าที่มีผูกพัน
ในหัวงการผ่านผันวันเวลา

ใกล้ถึงซึ่งฟ้าสาง.....
เริ่มเดินทาง..จำพราก.จากเคหา
ยืนห้อยโหน..ยัดเยียด..เบียดเสียดมา
ก้นชนขา..หน้าชนหลัง..รั้งเอนโอน

เพิ่งเช้าเท่านั้น...ฟ้าเริ่มสาง
ถนนว่าง.น่ากลัวจริง..วิ่งผาดโผน
เจอไฟแดงเบรคซ้ำคะมำโยน
สองแขนโหน..อ่อนล้า..พะว้าพะวัง

พอสายเข้าอีกนิด
รถราติดขัดข้องทั้งสองฝั่ง
ดมกลิ่นไอควันเสียอ่อนเพลียจัง
ทางก็ยังอีกไกลใจกังวล

หลายชั่วโมงเสียไปในเช้านี้
หลายชีวีถูกขังไว้ในถนน
หลายมลพิษชีวิตเผชิญผจญ
หลายเหตุผลต้องทำใจอยู่ในกรุง
.................
.....................
.................
ก่อนสีสัน..ส้มแสด..แดดลาฟ้า
สิ้นเวลาเปล่าเปลืองในเมืองรุ่ง
กับม่านหมอก..ควันปล่อย..ล่องลอยฟุ้ง
แหละวันพรุ่ง...ก็จะเป็นเหมือนเช่นเคย

มนุนย์..หุ่นยนต์..คน...เครื่องจักร
เหนื่อยนักชีวิน..ชาชินจนเฉย
ซ้ำซ้ำ..ซากซาก..ลำบากจังเลย
ความสุขเจ้าเอย..ไร้แล้งแห้งใจ