คำพูดฝากจากลุงโฮ..ถึงคนที่คุณก็รู้ว่าใคร

สิ่งที่จากลากับสึนามิ

"กลับบ้านด้วย อยากคุยเรื่องที่ดิน” เสียงปลายสายที่พูดมาช่างคุ้นเคยยิ่งนัก

“ไม่ว่าง” ฉันตอบกลับไปโดยไม่ต้องคิด เบื่อ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าเบื่อเสียจริง ๆ

“ยังไง แกก็ต้องมา หากแกนับฉันเป็นพี่อยู่ ถ้าแกไม่มากเราขาดกัน” พี่สาวคนเดียวของฉันกระแทกเสียงตอบ ก่อนกดตัดสายทิ้งโดยไม่เปิดโอกาสให้ต่อรอง

ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย นับตั้งแต่การจากไปของเตี่ยเมื่อหลายปีก่อน สัมพันธภาพในครอบครัวเราก็เริ่มคลอนแคลนลงทุกวัน มันคล้ายมีช่องว่างที่มองไม่เห็นมาแทรกกลางอยู่ระหว่างพวกเราพี่น้องทั้งสามคน ฉันมองเห็นภาพมะม่วงสามผลที่ติดอยู่ในช่อเดียวกัน ตราบใดที่ก้านยังอยู่ มะม่วงทั้งสามก็ยังคงเป็นพวงเดียวกัน แต่วันที่เตี่ยจากไปคล้ายเป็นการตัดก้านตัดขั้ว เราต่างเป็นผลมะม่วงที่หล่นแยกออกมาเป็นอิสระ ไม่มีแกนก้านกลางให้ประสานกันอีก คำขู่ของพี่ว่าหากไม่มาเราขาดกันคงไม่มีผลอันใดหรอกกระมัง เพราะตอนนี้เราก็เหมือนขาดกันอยู่แล้ว

อ่านต่อ

เลือกผู้แทนอีกแย้ว...เจ้าข้าเอ๊ย

กระจองงอง...กระจองงอง...เจ้าข้าเอ๊ย
อย่าละเลยเลือกผู้แทนกันเถิดหนา
เลือกคนดีเข้าไปในสภา
แทนประชาทั้งผองของคนไทย

"สวัสดีคร้าบ...พ่อแม่พี่น้อง"
ผมอยากกราบขอร้อง..ท่านได้ไหม
เพื่อรักษาประชาธิปไตย
โปรดจงเลือกผมเข้าไปในสภา

งบประมาณจะจัดส่งลงหมู่บ้าน
จะรักษาพยาบาลทั่วถ้วนหน้า
จะแจกเงินแจกทองผองประชา
จะช่วยซับน้ำตาประชาชน

ผมน่ะคนจริงใจรับใช้ชาติ
(แม้ประวัติไม่ค่อยสะอาด...อย่าไปสน)
เป็นตัวแทนโอบเอื้อเพื่อคนจน
(ที่เคยปล้นเศรษฐกิจมา...อย่าไปมอง)

ผมรักชาติจนน้ำลาย..เอ๊ย...น้ำตาไหล
จะเข้าไปจัดสรรประโยชน์ผอง
เพื่อตอบแทนความดีของพี่น้อง (ของใคร?)
(รักปรองดองจัดสรรแบ่งปันกิน)

ผมยึดมั่นอุดมการณ์...เป็นงานหลัก
(แต่ยุบพรรครวมกับใครก็ได้สิ้น)
กล่าวสาบานคำสัตย์ไว้ให้ได้ยิน
(แต่พลิกลิ้นพลิ้วทีท่าทุกนาที)

กระพ้มไม่เคยคิดซื้อเสียง
(ตอนแจกเลี่ยงหลบให้พ้นนะหนนี้)
กระพ้มเบอร์ ...... เตือนย้ำจำให้ดี
ท่านจะได้คนดี๊...ดีไปแทนตน

กระจองงอง...กระจองงอง...เจ้าข้าเอ๊ย
อย่าละเลยเลือกผู้แทนกันอีกหน
กี่ครั้งก็รวยเขา...เรายังจน
ฝืนทน..ทน..กันอีกทีเน้อพี่น้อง

เติม...ตัก

ทุกคนต่างฝันอยากมีชีวิตที่"เต็ม"
แต่ยากนักที่จักไปถึงฝัน
บางคนขาดเสียจนแห้งขอด
ในขณะที่บางคนเต็มจนล้นปรี่
....สำหรับคนที่ขาด
หายากที่จะมีใครช่วยเติมเต็ม
ในขณะที่เขากำลังได้รับการเติม
....เขากลับถูกบางคนแอบตักไป
ความฝันที่ชีวิตจะเต็ม
คงไกลเกินไปจริง ๆ

มีบทความงาม ๆ และ ภาพงาม ๆ ของ
สายน้ำพระจันทร์มาฝากค่ะ ประสบการณ์อย่างนี้
ที่บ้านแม่ลอทะ

และ แถมด้วยบทกวีของน้ำพี้นิดหน่อย....
คนของโลกที่ไม่เท่า

การเดินทางสู่ภายใน # ๑

ขณะกำลังก้าวเดิน
แต่ละก้าว…แต่ละก้าว
การก้าวที่แตกต่าง...
แตกต่างเพราะมุ่งมั่นรับรู้
ว่าในขณะนี้กำลังก้าว
แหงนมองท้องฟ้า
รู้ว่ามากมาย..ดวงดาว
บางดวงแสงเด่นพราว
บางดาวคล้ายซ่อนเร้น
....แม้ไม่เห็น..แต่คงมี
เรียนรู้บทเรียนดารา
สิ่งที่สัมผัสด้วย”ตา”
ไมใช่ทั้งหมดที่มี...
เรียนรู้บทเรียนจากบาทวิถี
ถึงวิธี...การเลือกก้าวเดิน
ใต้เต๊นท์น้ำค้างชุ่ม
ไร้ที่นอนนุ่ม...ละห่างเหิน
....ไร้ละ...สิ่งเพลิดเพลิน
จุดเริ่มต้น...แห่งการเดินทาง
........ภายใน.............

บันทึกบทที่หนึ่งแห่งการเดินทางสู่ภายใน กับการผ่อนคลายโดย ธรรม(ชาติ)
ที่สวนธรรม คำแสดริเวอร์แคว รีสอร์ท 3-5 ธันวาคม 2550

อีกนิดหนึ่ง...ก็ถึงเช้า (ฉบับเจ้าเล่ห์แสนกล)

ไอหมอกลอยล่องคว้าง รอบกาย
ไอกรุ่นลอยเรียงราย เกลื่อนล้อม
ไอปุยนุ่มขาวคล้าย ม่านคลี่
ไอฉ่ำละอองอ้อม (ปิดกั้น)กักกัน

ปล่อยฝันจิตใฝ่เคว้ง สู่ฝัน
ปล่อยโศกล่องลอยพลัน สู่ฟ้า
ปล่อยใจที่ยึดมั่น สู่ว่าง..วางใจ
ปล่อยทุกข์เหนื่อยอ่อนล้า (สู่ห้วง )ร่วงราน

ปวงมารจักผ่านพ้น ไม่นาน
ปวงทุกข์ที่พบพาน จบได้
ปวงสุขสดชื่นหวาน รอท่า
ปวงมืด..รอเถอะให้ ( รุ่งแล้ว ) หมอกจาง

แสงพร่างแต่งวาดฟ้า พราวพร่าง
แสงระบายพื้นนภางค์ ผ่องแผ้ว
แสงทองแห่งรุ่งราง ยิบยับ
แสงโชคิช่วงเพริศแพร้ว ( เจิดจ้า ) ตะวัน

ภาพฝันยังขัดแจ้ง แห่งฝัน
ภาพมืดม่านหมอกควัน โอบเข้า
ภาพมัวหม่นเลือนพลัน ใกล้รุ่ง
ภาพหมอกจางยามเช้า ( ไม่ช้า ) โปรดรอ