อาจไม่มีวันนั้น...วันที่ฉันเขียนกวี

พรุ่งนี้ฉันอาจเขียนบทกวี
เรียงร้อยถ้อยวลีที่อ่อนหวาน
บอกเล่าถึงสัจจะอันยาวนาน
เรียกกล่าวขานชี้ชัดปรัชญา

พรุ่งนี้ฉันอาจเขียนบทกวี
บอกสิ่งที่ชีวีเสาะค้นหา
การตัดให้ลุล่วงบ่วงกรรมา
คำสอนแห่งศาสดาพุทธธรรม

วันนี้...ฉันไม่อาจเขียนบทกวี
เพราะความรู้ที่มียังต้อยต่ำ
สิ่งที่เขียนที่นึกต้องลึกล้ำ
จึงสามารถใช้คำว่ากวี

กวีต้องยกระดับแห่งจิตใจ
กวีต้องเข้าใจในวิถึ
บทกวีต้องดำรงค่าคงมี
แม้ว่าตัวกวีจะวายปราณ

เหนื่อยจัง...คำจำกัดความ
ขอบเขตแห่งนิยามมหาศาล
กว่าพากเพียรฝีกฝนสร้างผลงาน
ให้ได้รับการกล่าวขานว่ากวี

บทกวี..ไกลมือพ้นอยู่บนหิ้ง
บอกความจริงเป็นไปในวิถี
แต่มิอาจสัมผัสได้...ค่าใดมี
แค่ตำราพันปีให้บูชา

จึงสมัครใจเพียงคนเรียงคำ
ทุกบทเขียนนั้นทำตามปรารถนา
เพียงคิดเห็นสำนึกรู้สึกมา
แม้ใครมองไม่เห็นค่าไม่ใส่ใจ

วันนี้...ขอเพียงได้เรียงคำ
พรุ่งนี้..ขอได้ทำตามฝันใฝ่
แต่มั่นใจล้นเหลือ..เมื่อวันใด
แหละวันนั้นฉันคงได้เขียนกวี

....หรืออาจไม่มีวันนั้น
...วันที่ฉันเขียนกวี.......