คนเรียงคำ ...(ฉันไม่ใช่กวี)

ฉันเป็นแค่คนเขียนคำ
อาจไม่ลึกล้ำ...อ่อนด้อย
สัจจะ..สื่อแฝงอาจน้อย
แค่เพียงเรียงถ้อยเป็นลำนำ

ฉันเป็นแค่คนร้อยอักษร
ถ้อยคำอาจไม่ซับซ้อนดื่มด่ำ
ความหมายอาจไม่ลึกล้ำ
เป็นแค่คนเรียงคำตามใจ

อย่าเรียกฉันว่า..กวี
เพียงแค่คนมีอารมณ์อ่อนไหว
เพียงประสบพบ"ความรู้สีก" ใด
เรียงร้อยหลั่งไหลให้เห็นเป็น "งาน"

อย่าเรียกสิ่งที่ฉันเขียนว่า "บทกวี"
มันไม่ได้มีค่ามหาศาล
เป็นแค่เรื่องเรื่อยไหลตามใจต้องการ
จริง..เท็จ..สวย..ขม..อ่อนหวาน
อาจหลงทางบ้าง..ช่างมัน

ไม่อยากอยู่บนหิ้ง
ถูกทอดทิ้งอยู่กับความฝัน
เป็นปุถุชนคนหนึ่งเท่านั้น
โปรดอย่าเรียกฉันว่า "กวี"

คำเรียงนี้ เขียนเพราะรู้สึกว่า คนต่างพากันคาดหวังในกวี และ บทกวี เหลือเกิน

บทกวีต้องสะท้อนอะไรต่อมิอะไร บทกวีต้องเป็นสัจจะอันนิรันดร์

กวีตายแต่บทกวีไม่ตาย

สำหรับใคร ๆ บทกวีอาจสูงส่ง ทำไมใคร ๆ ค่างพากันเอาความคาดหวังมาไว้บนบ่ากวี

ในขณะที่คนเขียนรูปแบบอื่น สามารถจับได้ทุกเรื่อง ทุกมุม

บทกวีบทนี้ไม่ได้เกิดจากการที่ใครจะชมชอบ หรือ ติเตียน ในผลงานของฉัน

เพราะไม่มีใครว่าอะไรให้สะเทือนใจ หรือ น้อยใจใด ๆ เลย

เพียงแตรู้สึกว่า ทำไมสังคมชอบเอาความคาดหวังมาไว้บนบ่ากวี

ฉันขี้เกียจแบก .... ดังนั้น ฉันจึงเป็นแค่คนเรียงคำ ....

...ฉันเป็นเพียง คนเรียงคำเท่านั้นเอง