หญิงสาวก้มหน้า
ดวงตาเธอเศร้า
ตำแหน่งข้างกายว่างเปล่า
เธอซึมเซาในชุดเทาดำ
สาวเท้าก้าวเดิน
อีกไม่นานเกิน..ก็คงค่ำ
อยากให้ฝนพรูพรำ
ช่วยซ่อนงำหยาดน้ำตา
ป่านนี้...ที่วัด
ผู้คนคงแน่นขนัดมากหน้า
ต่างพูดคุยสอบถามสนทนา
ถึงเรื่องราวว่าเป็นเช่นไร
ชายหนุ่มที่อยู่ตรงนั้น
เคยผูกพันตั้งแต่ไหน ๆ
เคยรักคิดถึงห่วงใย
เคยเป็นลมหายใจทุกนาที
ชีวิตเหมือนปราสาททราย
คลื่นกล้ำกรายกระชั้นถี่
รักสร้างก่อมานานนับปี
บัดนี้...เคว้งคว้าง..เดียวดาย
หญิงสาวคนเศร้า
เร่งเท้า...เกรงว่าจะสาย
โอกาสใกล้ชิดช่วงสุดท้าย
ในงานศพชายที่รัก
No comments:
Post a Comment