tag:blogger.com,1999:blog-1902803629008720192024-03-14T10:56:32.746+07:00น้ำพี้- (และเพื่อน) คนเรียงคำธรรมดาน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.comBlogger85125tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-1180777946093608012008-01-15T06:33:00.000+07:002008-01-15T06:37:14.533+07:00โอ้ลัลลา...ฮานอยเมื่อถึงเวลาที่กำหนดเครื่องบินขนาดเล็กลำนั้นก็วิ่งเลียบไปบนทางลาด ก่อนเชิดหัวขึ้นสูงสู่อากาศเพื่อพาผู้โดยสารทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย โดยทิ้งความพลุกพล่านของสนามบินที่ใช้เวลาก่อสร้างนานที่สุดในโลก และความสับสนวุ่นวายร้อนระอุของสงครามชิงคะแนนเสียงประชาชน จากพรรคการเมืองหลักสองขั้วใหญ่ไว้เบื้องหลัง หากย้อนเวลากลับไปเมื่อสามหรือสี่สิบปีก่อน จุดมุ่งหมายของการเดินทางครั้งนี้เป็นสถานที่ต้องห้าม ผู้ที่จะเดินทางไปต้องมีอุดมการณ์และความมุ่งมั่นสูงมาก เพราะการเดินทางไม่สะดวกง่ายดายเหมือนทุกวันนี้ และบางทีหากโชคร้ายต้องถูกจำกัดอิสรภาพตอนกลับมา ด้วยข้อหาฉกาจฉกรรจ์ประเภทฝักใฝ่ในลัทธิหรือมีการกระทำอันเป็นคอมมิวนิสต์อะไรประเภทนั้น ใช่แล้วค่ะจุดหมายปลายของเดินทางของครั้งนี้ เป็นประเทศที่มีธงแดงและดาวสีเหลืองเป็นสัญญลักษณ์ “สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียตนามนั่นเอง<br /><br /><a href="http://my.opera.com/nampeewriter/blog/show.dml/1665280">อ่านต่อ</a>น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-6297798717424677102008-01-08T19:11:00.000+07:002008-01-08T19:12:24.453+07:00ปรัชญาหญ้าก่อกำเนิดจากเมล็ดเล็กร่วงหล่น<br />ผลิตผลงอกใหม่แตกใบเขียว<br />ชำแรกผ่านโผล่พ้นลำต้นเรียว<br />รากเกาะเกี่ยวดินเคล้าแค่เบาบาง<br /><br />ขยายเหล่าสืบกอต้นต่อต้น<br />หลังต้องฝนพรำสายพรูพรายพร่าง<br />ดุจผืนพรมห่มคลุมอ่อนนุ่มวาง<br />เขียวทุ่งกว้าง..แผ่ไป...จนไกลตา<br /><br />ทุกอณูดินก้อนพลันอ่อนนุ่ม<br />ดูดน้ำอุ้มชุ่มชื้นใต้ผืนหญ้า<br />เพียงไม่นานผ่านล่วงห้วงเวลา<br />ความอุดมคืนมาสู่แดนดิน<br /><br />วัฏจักรแห่งชีวิตน้อยนิดสั้น<br />ประโยชน์ปันเอื้อสู่มิรู้สิ้น<br />เกิดแล้วดับเวียนว่าย...ง่ายชีวิน<br />ย่อยกายินเลี้ยงต้นใหม่เติบใหญ่แทน<br /><br />คือปณิธาน...ดำรงตนแห่งต้นหญ้า<br />คลุมอาณาดาดดื่นหมื่นล้านแสน<br />ดำรงพันธุ์ติณชาติไม่ขาดแคลน<br />สะพรึบแน่นงามสะพรั่งทั้งบริเวณ<br /><br />เมื่อต้องลมแรงหนักไม้หลักโค่น<br />ยอดหญ้าโอนเคลียคลอล้อลมเล่น<br />สะบัดใบไหวพลิ้วรายริ้วเอน<br />ลู่ระเนนแล้วกลับคงตรงต้นยืน<br /><br />เพราะฉะนี้หญ้าจึ่งมีมากมาย<br />แผ่ขยายเขียวเข้มเต็มแผ่นผืน<br />ยามร่วงรา...รอก่อน..ย้อนกลับคืน<br />ไม่แข็งขืน..อ่อนบ้าง...ในบางครา<br /><br />ฝากแง่คิด...น้อยนิด...ชีวิตมนุษย์<br />บางจังหวะหยุดรั้งระวังท่า<br />บางจังหวะ..ก้าวถอย...คอยเวลา<br />แต่คงมั่นในศรัทธานิรันดร์กาลน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-61539521155517974322008-01-07T22:59:00.000+07:002008-01-07T23:08:11.996+07:00กล่อมจรดจมูกบนแก้มนิ่ม...นิ่ม<br />ปากอิ่มแต้มรอยยิ้มหวาน<br />เห็นเงาเยาว์วัยวันวาน<br />ซาบซ่าน..แน่นหนัก...ผูกพัน<br /><br />ถ้อยคำอ่อนอ้อนวอนเว้า<br />รุกเร้าร่ำร้องของขวัญ<br />กายเบียดกายชิดติดกัน<br />ดวงตาคู่นั้น...วับวิบ<br /><br />ดวงดาวทุกดวงบนฟ้า<br />ไกลเกินไขว่คว้าเอื้อมหยิบ<br />สองตาราวดาวกระพริบ<br />...ระยับระยิบอยู่ตรงนี้แล้วไง<br /><br />รัก..รัก..รัก..รัก..และรัก<br />ยากนักจะหาคำไหน<br />ทดแทนได้เหมือนดั่งใจ<br />ความรู้สึกที่มีให้...คนดี<br /><br />โอ่เอ๊..โอ่เอ๊..ทรามวัย<br />มีรักล้อมใจที่นี่<br />หลับตา..หลับตา..เสียที<br />ฟังสิ..กล่องดนตรีบรรเลง<br /><br />จรดจมูกบนแก้มนิ่ม...นิ่ม<br />นอนหลับตาพริ้ม..คนเก่ง<br />เพลียหนักผล็อยร่วงง่วงเอง<br />แล้วค่อยตื่นมาครื้นเครง...พรุ่งนี้น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-74664493432401550072008-01-07T20:28:00.000+07:002008-01-08T13:50:19.648+07:00ความเศร้าของหญิงสาวหญิงสาวก้มหน้า<br />ดวงตาเธอเศร้า<br />ตำแหน่งข้างกายว่างเปล่า<br />เธอซึมเซาในชุดเทาดำ<br />สาวเท้าก้าวเดิน<br />อีกไม่นานเกิน..ก็คงค่ำ<br />อยากให้ฝนพรูพรำ<br />ช่วยซ่อนงำหยาดน้ำตา<br />ป่านนี้...ที่วัด<br />ผู้คนคงแน่นขนัดมากหน้า<br />ต่างพูดคุยสอบถามสนทนา<br />ถึงเรื่องราวว่าเป็นเช่นไร<br />ชายหนุ่มที่อยู่ตรงนั้น<br />เคยผูกพันตั้งแต่ไหน ๆ<br />เคยรักคิดถึงห่วงใย<br />เคยเป็นลมหายใจทุกนาที<br />ชีวิตเหมือนปราสาททราย<br />คลื่นกล้ำกรายกระชั้นถี่<br />รักสร้างก่อมานานนับปี<br />บัดนี้...เคว้งคว้าง..เดียวดาย<br />หญิงสาวคนเศร้า<br />เร่งเท้า...เกรงว่าจะสาย<br />โอกาสใกล้ชิดช่วงสุดท้าย<br />ในงานศพชายที่รักน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-82291264360333118602008-01-07T14:14:00.000+07:002008-01-07T16:08:40.858+07:00เพราะใจเรา...เหมือนกัน<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuyO_-xdM7dpLrfRtRVnt7KhL_KJTw4gV-L9EAIiL0iKMVSvCNqqSO1G3eYVf_okwiuQgodbrP7bzuS_0XyZaF2isclNCRmJiV1bFyCRXiSP8W6c1guOvtUSgvvU06HY7HcQLYRE-DzTM/s1600-h/A2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuyO_-xdM7dpLrfRtRVnt7KhL_KJTw4gV-L9EAIiL0iKMVSvCNqqSO1G3eYVf_okwiuQgodbrP7bzuS_0XyZaF2isclNCRmJiV1bFyCRXiSP8W6c1guOvtUSgvvU06HY7HcQLYRE-DzTM/s400/A2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5152658457506323682" /></a><br /><br /><br />วันนั้น...ฉันใส่เสื้อสีเหลือง<br />เธอก็ด้วยเหมือนกัน<br />วันโน้น...ฉันใส่เสื้อสีชมพู<br />และก็รู้ว่าเธอใส่เหมือนฉัน<br />วันนี้...ฉันและเธอใส่เสื้อสีดำ<br />อะไรทำให้เราใส่เหมือนกัน<br /><br />วันก่อน..เธอยิ้ม...ตื้นตัน<br />ฉันยินดีปลามปลื้มสุดกลั้น<br />วันก่อน..เธอติดตามข่าวทุกวัน<br />ไม่แตกต่างจากฉันที่กังวลห่วงใย<br />วันนี้...ฉันและเธอโศกเศร้าอาลัย<br />ทำไมเราจึงรู้สึกเช่นนั้น<br /><br />คำตอบของทั้งสองคำถาม<br />อยู่ที่ความ...เทิดทูนผูกพัน<br />เรารักเคารพในสิ่งเดียวกัน<br />คือสถาบันศูนย์รวมดวงใจ<br /><br />*** หมายเหตุ สองคนที่ไม่ได้ใส่สีเหลือง เป็นน้องจากลาวและปากีสถานค่ะ เราร้องเพลงด้วยกันวันที่ห้าธันวาน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-82653249091193246562007-12-26T19:05:00.000+07:002007-12-26T19:24:28.623+07:00คำพูดฝากจากลุงโฮ..ถึงคนที่คุณก็รู้ว่าใคร<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRH5EkYX9gIU_ugcmfKXC6VgrtzN0rgxibUbnW_R0buXIt4VohH1ycmRaRCXKvV_Zg2OPKkMU7sqxmEEizbbv00Zwgr1PDChxfwTaPcwZvCsoQnZAQ9hBJybE2Fc6Yt8X5W1TPp-o4IDM/s1600-h/1Speech.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRH5EkYX9gIU_ugcmfKXC6VgrtzN0rgxibUbnW_R0buXIt4VohH1ycmRaRCXKvV_Zg2OPKkMU7sqxmEEizbbv00Zwgr1PDChxfwTaPcwZvCsoQnZAQ9hBJybE2Fc6Yt8X5W1TPp-o4IDM/s400/1Speech.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5148253388723690706" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPLSti-ZGxa0vINU4Eh1BQU3CJJ0KLMgzHF5GDCQV0KmI3gwNFe4pip9hkbvOJxV9SskhO0_FoaIvBwHZeb9CToBuV6Hw_nJHzf-6d_J49m2ckpb4-_7C3X8WqePMxrMwVJhGj8RgYvAI/s1600-h/1%E0%B8%A5%E0%B8%B8%E0%B8%87%E0%B9%82%E0%B8%AE.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPLSti-ZGxa0vINU4Eh1BQU3CJJ0KLMgzHF5GDCQV0KmI3gwNFe4pip9hkbvOJxV9SskhO0_FoaIvBwHZeb9CToBuV6Hw_nJHzf-6d_J49m2ckpb4-_7C3X8WqePMxrMwVJhGj8RgYvAI/s400/1%E0%B8%A5%E0%B8%B8%E0%B8%87%E0%B9%82%E0%B8%AE.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5148253139615587522" /></a>น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-913806310015688002007-12-26T16:24:00.000+07:002007-12-26T16:27:12.648+07:00สิ่งที่จากลากับสึนามิ"กลับบ้านด้วย อยากคุยเรื่องที่ดิน” เสียงปลายสายที่พูดมาช่างคุ้นเคยยิ่งนัก <br /><br />“ไม่ว่าง” ฉันตอบกลับไปโดยไม่ต้องคิด เบื่อ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าเบื่อเสียจริง ๆ <br /><br />“ยังไง แกก็ต้องมา หากแกนับฉันเป็นพี่อยู่ ถ้าแกไม่มากเราขาดกัน” พี่สาวคนเดียวของฉันกระแทกเสียงตอบ ก่อนกดตัดสายทิ้งโดยไม่เปิดโอกาสให้ต่อรอง<br /><br />ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย นับตั้งแต่การจากไปของเตี่ยเมื่อหลายปีก่อน สัมพันธภาพในครอบครัวเราก็เริ่มคลอนแคลนลงทุกวัน มันคล้ายมีช่องว่างที่มองไม่เห็นมาแทรกกลางอยู่ระหว่างพวกเราพี่น้องทั้งสามคน ฉันมองเห็นภาพมะม่วงสามผลที่ติดอยู่ในช่อเดียวกัน ตราบใดที่ก้านยังอยู่ มะม่วงทั้งสามก็ยังคงเป็นพวงเดียวกัน แต่วันที่เตี่ยจากไปคล้ายเป็นการตัดก้านตัดขั้ว เราต่างเป็นผลมะม่วงที่หล่นแยกออกมาเป็นอิสระ ไม่มีแกนก้านกลางให้ประสานกันอีก คำขู่ของพี่ว่าหากไม่มาเราขาดกันคงไม่มีผลอันใดหรอกกระมัง เพราะตอนนี้เราก็เหมือนขาดกันอยู่แล้ว<br /><a href="http://my.opera.com/nampeewriter/blog/show.dml/1614590"><br />อ่านต่อ</a>น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-47764739645898788682007-12-13T16:50:00.000+07:002007-12-14T15:43:54.679+07:00เลือกผู้แทนอีกแย้ว...เจ้าข้าเอ๊ยกระจองงอง...กระจองงอง...เจ้าข้าเอ๊ย<br />อย่าละเลยเลือกผู้แทนกันเถิดหนา<br />เลือกคนดีเข้าไปในสภา<br />แทนประชาทั้งผองของคนไทย<br /><br />"สวัสดีคร้าบ...พ่อแม่พี่น้อง"<br />ผมอยากกราบขอร้อง..ท่านได้ไหม<br />เพื่อรักษาประชาธิปไตย<br />โปรดจงเลือกผมเข้าไปในสภา<br /><br />งบประมาณจะจัดส่งลงหมู่บ้าน<br />จะรักษาพยาบาลทั่วถ้วนหน้า<br />จะแจกเงินแจกทองผองประชา<br />จะช่วยซับน้ำตาประชาชน<br /><br />ผมน่ะคนจริงใจรับใช้ชาติ<br />(แม้ประวัติไม่ค่อยสะอาด...อย่าไปสน)<br />เป็นตัวแทนโอบเอื้อเพื่อคนจน<br />(ที่เคยปล้นเศรษฐกิจมา...อย่าไปมอง)<br /><br />ผมรักชาติจนน้ำลาย..เอ๊ย...น้ำตาไหล<br />จะเข้าไปจัดสรรประโยชน์ผอง<br />เพื่อตอบแทนความดีของพี่น้อง (ของใคร?)<br />(รักปรองดองจัดสรรแบ่งปันกิน)<br /><br />ผมยึดมั่นอุดมการณ์...เป็นงานหลัก<br />(แต่ยุบพรรครวมกับใครก็ได้สิ้น)<br />กล่าวสาบานคำสัตย์ไว้ให้ได้ยิน<br />(แต่พลิกลิ้นพลิ้วทีท่าทุกนาที)<br /><br />กระพ้มไม่เคยคิดซื้อเสียง<br />(ตอนแจกเลี่ยงหลบให้พ้นนะหนนี้)<br />กระพ้มเบอร์ ...... เตือนย้ำจำให้ดี<br />ท่านจะได้คนดี๊...ดีไปแทนตน<br /><br />กระจองงอง...กระจองงอง...เจ้าข้าเอ๊ย<br />อย่าละเลยเลือกผู้แทนกันอีกหน<br />กี่ครั้งก็รวยเขา...เรายังจน<br />ฝืนทน..ทน..กันอีกทีเน้อพี่น้องน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-56385408433760173632007-12-12T13:41:00.000+07:002007-12-12T13:45:07.997+07:00เติม...ตักทุกคนต่างฝันอยากมีชีวิตที่"เต็ม"<br />แต่ยากนักที่จักไปถึงฝัน<br />บางคนขาดเสียจนแห้งขอด<br />ในขณะที่บางคนเต็มจนล้นปรี่<br />....สำหรับคนที่ขาด<br />หายากที่จะมีใครช่วยเติมเต็ม<br />ในขณะที่เขากำลังได้รับการเติม<br />....เขากลับถูกบางคนแอบตักไป<br />ความฝันที่ชีวิตจะเต็ม<br />คงไกลเกินไปจริง ๆ <br /><br />มีบทความงาม ๆ และ ภาพงาม ๆ ของ<br />สายน้ำพระจันทร์มาฝากค่ะ ประสบการณ์อย่างนี้ <br />ที่<a href="http://sainamprachan.spaces.live.com/blog/cns!80E338CBDF06D5A3!557.entry">บ้านแม่ลอทะ</a><br /><br />และ แถมด้วยบทกวีของน้ำพี้นิดหน่อย....<br /><a href="http://nampeewriter.blogspot.com/2007/11/blog-post_05.html">คนของโลกที่ไม่เท่า</a>น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-27259258523859726892007-12-10T11:18:00.000+07:002007-12-10T11:19:41.353+07:00การเดินทางสู่ภายใน # ๑ขณะกำลังก้าวเดิน <br />แต่ละก้าว…แต่ละก้าว<br />การก้าวที่แตกต่าง...<br />แตกต่างเพราะมุ่งมั่นรับรู้<br />ว่าในขณะนี้กำลังก้าว<br />แหงนมองท้องฟ้า<br />รู้ว่ามากมาย..ดวงดาว<br />บางดวงแสงเด่นพราว<br />บางดาวคล้ายซ่อนเร้น<br />....แม้ไม่เห็น..แต่คงมี<br />เรียนรู้บทเรียนดารา<br />สิ่งที่สัมผัสด้วย”ตา” <br />ไมใช่ทั้งหมดที่มี...<br />เรียนรู้บทเรียนจากบาทวิถี<br />ถึงวิธี...การเลือกก้าวเดิน<br />ใต้เต๊นท์น้ำค้างชุ่ม<br />ไร้ที่นอนนุ่ม...ละห่างเหิน<br />....ไร้ละ...สิ่งเพลิดเพลิน<br />จุดเริ่มต้น...แห่งการเดินทาง<br />........ภายใน.............<br /><br />บันทึกบทที่หนึ่งแห่งการเดินทางสู่ภายใน กับการผ่อนคลายโดย ธรรม(ชาติ) <br />ที่สวนธรรม คำแสดริเวอร์แคว รีสอร์ท 3-5 ธันวาคม 2550น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-26697603639368160182007-12-09T19:24:00.000+07:002007-12-09T19:26:20.033+07:00อีกนิดหนึ่ง...ก็ถึงเช้า (ฉบับเจ้าเล่ห์แสนกล)ไอหมอกลอยล่องคว้าง รอบกาย<br />ไอกรุ่นลอยเรียงราย เกลื่อนล้อม<br />ไอปุยนุ่มขาวคล้าย ม่านคลี่<br />ไอฉ่ำละอองอ้อม (ปิดกั้น)กักกัน<br /><br />ปล่อยฝันจิตใฝ่เคว้ง สู่ฝัน<br />ปล่อยโศกล่องลอยพลัน สู่ฟ้า<br />ปล่อยใจที่ยึดมั่น สู่ว่าง..วางใจ<br />ปล่อยทุกข์เหนื่อยอ่อนล้า (สู่ห้วง )ร่วงราน<br /><br />ปวงมารจักผ่านพ้น ไม่นาน<br />ปวงทุกข์ที่พบพาน จบได้<br />ปวงสุขสดชื่นหวาน รอท่า<br />ปวงมืด..รอเถอะให้ ( รุ่งแล้ว ) หมอกจาง<br /><br />แสงพร่างแต่งวาดฟ้า พราวพร่าง<br />แสงระบายพื้นนภางค์ ผ่องแผ้ว<br />แสงทองแห่งรุ่งราง ยิบยับ<br />แสงโชคิช่วงเพริศแพร้ว ( เจิดจ้า ) ตะวัน<br /><br />ภาพฝันยังขัดแจ้ง แห่งฝัน<br />ภาพมืดม่านหมอกควัน โอบเข้า<br />ภาพมัวหม่นเลือนพลัน ใกล้รุ่ง <br />ภาพหมอกจางยามเช้า ( ไม่ช้า ) โปรดรอน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-36919133736910580082007-11-22T16:32:00.000+07:002007-11-22T17:45:58.765+07:00แสงเรืองในเมืองหม่นแสงไฟเรื่อเรืองเมืองใหญ่<br />รถราขวักไขว่ในถนน<br />ดุ่มเดินเคล้าคละปะปน<br />จุดหมายแต่ละคนที่ใด<br /><br />พ่อ<br />...ในผับดนตรีเบาเบา<br />แก้วเหล้าบางบางวางใกล้<br />สาวอ้อนคลอเคล้าเอาใจ<br />เสี่ยใหญ่กระเป๋าหนักควักตังค์<br /><br />ลูกชาย<br />...วูบวาบวิบวิบพริบพร่าง<br />โยกร่างเต้นส่ายคล้ายคลั่ง<br />ดนตรีบรรเลงเพลงดัง<br />มันส์จัง..ขยับแข้ง..แร้งกา<br /><br />ลูกสาว<br />....ปาร์ตี้ยาไอซ์ยาอี<br />ลูกหลานเศรษฐีมากหน้า<br />คบคนมีระดับอัพยา<br />สุมหัวเฮฮาประจำ<br /><br />พ่อ<br />...สินค้าเรียงรายยืนอวด<br />คนขี้เมื่อยปวดคลาคล่ำ<br />ชี้เลือกนวดเน้นเคล้นคลำ<br />ขยี้ขยำตามใจ<br /><br />ลูกชาย<br />...จับกลุ่มรุมหน้าทีวี<br />บอลแมทซ์นัดนี้เท่าไหร่<br />วิเคราะห์เลือกข้างอย่างไร<br />ครึ่งควบได้ไหม..ต่อรอง<br /><br />ลูกสาว...<br />เสพย์ยาคลอเคล้าเมามาย<br />เปลือยกายยั่วเย้าเราสอง<br />กามาร่ายรำทำนอง<br />ทดลองแลกมิตรชิดชม<br /><br />แม่<br />เข้าบ่อนลองเสี่ยง...อีกครั้ง<br />ความหวังตั้งไว้ใกล้สม<br />แทงผิดเเฉียดฉิวหวิวตรม<br />หนี้ท่วมทับถมบานปลาย<br /><br />แสงไฟเรื่อเรืองเมืองหม่น<br />วิถีผู้คนทั้งหลาย<br />มืดม่านบ้านเปลี่ยวเดียวดาย<br />รอเช้าตะวันฉาย..มาเยือนน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-6984760040764265652007-11-13T18:13:00.000+07:002007-11-13T18:13:27.771+07:00ที่นี่มีรัก (เรื่องของต้นไผ่)ใคร ๆ มักบอกว่ากรุงเทพมักเป็นดินแดนที่ผู้คนไม่มีน้ำใจมอบให้แก่กัน แม้กระทั่งบ้านใกล้เรือนคียงก็ยังไม่รู้จักกัน แต่คำกล่าวนั้นอาจใช้ไม่ได้กับหมู่บ้านแห่งนี้ หรืออาจเป็นเพราะบางทีพวกเราทั้งหลายล้วนมีพื้นเพมาจากต่างจังหวัด นิสัยและความมีน้ำใจให้แก่กันแบบสังคมไทยดั้งเดิมจึงติดตัวมาอยู่<br /><br />บ้านฝั่งตรงข้ามเยื้อง ๆ กับบ้านแม่มดเป็นบ้านของน้าหนู วิศวกรสาวชาวใต้ผู้มีกิจการร้านขายวัสดุก่อสร้าง ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าบ้านน้าหนูฐานะดีแน่นอน น้าหนูเป็นน้าที่ใจดีสำหรับเด็ก ๆ แถบนั้น วันดีคืนดีก็จับเด็ก ๆ นั่งรถไปเที่ยว หรือ ไม่ก็หาขนมหรือของโปรดมาให้อยู่เป็นประจำ ความสัมพันธ์ระหว่างน้าหนูและเด็ก ๆ โดยเฉพาะเด็กที่ชื่อเด็กชายต้นไผ่จึงราบรื่นและเป็นไปด้วยดีเสมอมา หากไม่มีเหตุการณ์วันนั้นเกิดขึ้น<br /><br /><br /><a href="http://my.opera.com/nampeewriter/blog/show.dml/1495688">อ่านต่อ</a>น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-29838595389623880442007-11-12T11:55:00.000+07:002007-11-12T11:55:25.956+07:00แววเศรษฐีพี่ไผ่เป็นพี่ชายอายุสิบขวบน้องมิ้ม แต่ทางเดินของพี่น้องคู่นี้มักไม่ไปด้วยกัน เพราะพี่ไผ่มีแก๊งหนุ่มน้อยรุ่นเดียวกันสี่ห้าคน เล่นกันได้สะใจกว่าเล่นกับเจ้าตัวจ้อย ยกเว้นแต่เวลาที่ต้องไปอาบน้ำหรือขึ้นนอนที่ชั้นบนเท่านั้นแหละ ที่พี่ไผ่จะมาใยดีออดอ้อนหนูมิ้ม เพราะพี่ไผ่น่ะกลัวผีขนาดหนัก<br /><br /><a href="http://my.opera.com/nampeewriter/blog/show.dml/1491524">อ่านต่อ</a>น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-10989755888412324232007-11-09T15:53:00.001+07:002007-11-09T15:53:12.300+07:00ไฟในดวงตา<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-_VqhjYyTnNZEdYuRLxLJl63OM8_3nz3qr6J69EKihAAlTyeFgqGG6FvxZEjNKYqnOWsK-UekX7nlbUfyANsCR2NZi4wPORtsymwlxGhoSovnbzyu9ymX1adg-_hfRtqwp-E5HWiLEC0/s1600-h/candle.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-_VqhjYyTnNZEdYuRLxLJl63OM8_3nz3qr6J69EKihAAlTyeFgqGG6FvxZEjNKYqnOWsK-UekX7nlbUfyANsCR2NZi4wPORtsymwlxGhoSovnbzyu9ymX1adg-_hfRtqwp-E5HWiLEC0/s400/candle.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5130759780739824946" /></a><br /><br /><br />ไฟแห่งความฝันกำลังลุกโชน<br />....ในดวงตาของเธอ<br />และในวันวาน<br />...มันก็เคยลุกโชน<br />...ในดวงตาของฉัน<br />แรงเสียดทานของวันเวลา<br />กระแสต้านแห่งการอยู่รอด<br />กระแสเชี่ยวกรากแห่งสุขนิยม<br />ได้ช่วยกันดับไฟในดวงตา<br />ดับฝันในดวงใจ...<br />แต่ฉันยังคงดีใจ<br />ที่ได้มองเห็น<br />ไฟแห่งความฝัน...ในดวงตาของเธอน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-71904424023428703152007-11-07T19:14:00.001+07:002007-11-07T19:14:19.857+07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYDZl9lzAybNp-cf2kptyC5sq24YCpah3NPSBHcxRAjfqbJc9TFxWNstdGg4EMGjEY52KvuVcI4JjBl3jy3nNM_Yng_vR5cgTr5bETSY8fIUxKz_Wvp0l1O9CCBdI3mOsMm2IgDgz_e7o/s1600-h/flower2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYDZl9lzAybNp-cf2kptyC5sq24YCpah3NPSBHcxRAjfqbJc9TFxWNstdGg4EMGjEY52KvuVcI4JjBl3jy3nNM_Yng_vR5cgTr5bETSY8fIUxKz_Wvp0l1O9CCBdI3mOsMm2IgDgz_e7o/s400/flower2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5130070570197611442" /></a>น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-51873806883104488862007-11-07T17:50:00.000+07:002007-11-07T17:50:13.985+07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQFV487hdizFQGuESA73pddKeCWwOqI20drLKyDY5F3avAU7kBiwNSw7Nk3_X-UdgLhYlWbHdugVGcPF-LfKkAJ9tCLCW8Vq-QvCaONY02z6YcBHZPWEK_KhxMEfFcqFL6eu_tNtpbPgE/s1600-h/Flower1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQFV487hdizFQGuESA73pddKeCWwOqI20drLKyDY5F3avAU7kBiwNSw7Nk3_X-UdgLhYlWbHdugVGcPF-LfKkAJ9tCLCW8Vq-QvCaONY02z6YcBHZPWEK_KhxMEfFcqFL6eu_tNtpbPgE/s400/Flower1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5130048657274467234" /></a>น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-63683920737881984782007-11-06T17:17:00.000+07:002007-11-06T17:17:13.846+07:00ผิด ๆ ที่พบ (กระทู้ปลอบใจน้องตี๋)ฟังน้องชานาน่าบ่นบ่อย ๆ เรื่องคนชอบเขียนผิด สะกดผิด (คนเขียนเองก็ผิดประจำ) <br />วันนี้เข้าไปค้นหาคำโดยใช้ Google แล้วบังเอิญเจอกระทู้บางกระทู้ของพันทิปเข้า <br />เลยนั่งหัวเราะคนเดียว ขำซะจนเพื่อนร่วมงานแปลกใจ ที่แน่ ๆ คือ หายปวดหัว หายง่วง <br />ไปเลย ลองอ่านดูซิ ขำขนาด <br /><br /><a href="http://my.opera.com/nampeewriter/blog/show.dml/1474218">ผิด ๆ ที่พบ (กระทู้ปลอบใจน้องตี๋)</a>น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-66102731206022216452007-11-05T20:07:00.000+07:002007-11-05T20:07:06.405+07:00คนของโลก...ที่ไม่เท่าเขาคือประชาชนของโลก<br />กำสรดโศกเงียบเหงาเศร้าหมอง<br />ไร้ซึ่งรากเหง้าเหย้าครอง<br />มิอาจเรียกร้องสิทธิ์ใด<br /><br />ขุนเขาทะมึนเสียดฟ้า<br />สูงสุดเกินเอื้อมคว้าไขว่<br />แผ่นดินเวิ้งว้างกว้างไกล<br />แต่ไร้..สิทธิ...จับจอง<br /><br />เศษซากประวัติศาสตร์<br />สิ้นชาติ...สิ้นเหง้าเผ่าผอง<br />สูญสิ้นพงศ์พันธุ์ครรลอง<br />วิถีชีวิตของปวงชน<br /><br />ผู้แพ้ไม่มีที่ยืน...<br />บทเรียนขมขื่นหมองหม่น<br />สืบความหมองมัวหลายชั่วคน<br />ไร้ประเทศแห่งตนชัดเจน<br /><br />ในน้ำยังคงมีปลา..<br />บนฟ้ามีนกให้เห็น<br />แต่"บ้าน"แห่งคนลำเค็ญ<br />นั้นเป็นเช่นฝันเลือนลาง<br /><br />เขาคือผู้คนหม่นโศก<br />ที่เกิดบนโลกใหญ่กว้าง<br />ทุกสิ่งทุกอย่างเคว้งคว้าง<br />หนทางแห่งเสรีมืดมน<br /><br />ใครหนอกำหนดกฎเกณฑ์<br />ขีดเส้นแบ่งโลกสับสน<br />จัดสรรจำแนกแยกชน<br />ตีค่าผู้คนไม่เท่ากัน<br /><br />เขาผู้มีโลกเป็นเหย้า<br />ซุกชีพใต้เงาแห่งฝัน<br />ในคืนหม่นมัวชั่วนิรันดร์<br />เพราะโลกไม่มีวัน...เท่าเทียม<br /><br />แด่ชนกลุ่มน้อย..ผู้ไร้เหย้า..ไร้สัญชาติในทุกมุมของโลกน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-78057995289730959872007-11-02T22:49:00.001+07:002007-11-02T22:49:22.722+07:00ดอกไม้...ร่วงแล้วดอกไม้แห่งสันติ<br />แย้มผลิยังไม่ทันเบ่งบาน<br />หลังกระสุนสังหาร<br />แหลกราญร่วงโรย<br /><br />ดอกไม้..ปลายปืน<br />ขมขื่นโหดระโหย<br />ชะตากรรมกระหน่ำโบย<br />เสียงครวญโอย..ไร้คนสนใจ<br /><br />ผลไม้แห่งเสรี...<br />จุดหมายปลายทางที่ฝันใฝ่<br />ยังคงเลือนลางห่างไกล<br />คว้าเท่าไร...ไม่ได้เสียที<br /><br />ตระหง่านชะเวดากอง<br />ทอดเงาหมองทาบทาทุกที่<br />ก่นโศกเศร้าอิระวดี<br />น้ำตารดแผ่นดินนี้...เนานาน<br /><br />เสียงของมวลชน<br />ทุกข์ทนทดท้อ...ทรมาน<br />ฤาสู้เสียงตะโกนกู่กังวาน<br />การประสาน..<br />ประโยชน์พ้องต้องกัน<br /><br />มนุษยธรรมน่ะหรือ<br />สิ่งที่พวกเขายึดถือ ?<br />...น่าขัน<br /><br />ดอกไม้..นับร้อยนับพัน<br />ได้แต่รอวัน...สิ้นใจน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-19080398178916665252007-11-02T14:02:00.000+07:002007-11-02T14:02:16.053+07:00กลับบ้าน...ยังหวังได้กลับถิ่นเก่า<br />ภาพเงาอดีตชัดฉาย<br />สถานที่..ผู้คน..มากมาย<br />ที่กลาย..เป็นเพียงตำนาน<br /><br />ความรัก..ความผูกพัน<br />คืนวันเคยสุขสนุกสนาน<br />ความทุกข์หม่นเศร้าร้าวราน<br />ผันผ่าน...วารวันลับลา<br /><br />คิดถึง..ผู้คนคุ้นเคย<br />จากเลยลับล่วงห่วงหา<br />ไม่ได้พบพานนานมา<br />หวนคิดทุกครา..อาลัย<br /><br />สายน้ำสายเก่า....<br />นานเนาเคยได้อาศัย<br />กระแสสายธารผ่านไป<br />ไม่เคยรินไหลย้อนมา<br /><br />ทุกภาพในความทรงจำ....<br />เก็บงำมุ่งมาดปรารถนา<br />อยากย้อนคืนบ้านอีกครา<br />ก่อนจากอำลาชั่วกาล<br /><br />หญิงชรา...<br />เหม่อทอดสายตามองผ่าน<br />อีกนิด..อีกนิด..ไม่นาน<br />กลับบ้านเยือนเหย้าเฝ้ารอน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-43582487070321644272007-10-26T17:41:00.001+07:002007-10-26T17:41:53.458+07:00ความงามแห่งฟากฟ้า ณ เวลาอันต่างกันดาดดื่นหมื่นดารา<br />ระยิบตาละลานใจ<br />หันมองทิศทางใด<br />วะวิบไหววิไลดาว<br /><br />คืนนี้ไม่มีโสม<br />ปลาศโคมระยับพราว<br />ดาวน้อยจึ่งวับวาว<br />อะคร้าววันพระจันทร์ไกล<br /><br />ดุจเทียนอันวาววิบ<br />ระยับยิบ ณ แดนไกล<br />อยากเอื้อมไปคว้าไขว่<br />อะเคื้อดาวสกาวดวง<br /><br />หนึ่งสองสามสี่ห้า<br />คณานับ..นะ...ดาวปวง<br />คืนดาวให้กับสรวง<br />ลุล่วงก่อนอรุณกาล<br /><br />ใกล้เช้า...แสงฉาดฉาย<br />ระบายฟ้าทิวาวาร<br />ราตรีที่ยาวนาน<br />จะผ่านผัน..ตะวันแทน<br /><br />อาทิตย์เตรียมวาดฟ้า<br />กระจ่างตา ณ ดินแดน<br />เริ่มวันอันสุขแสน<br />สว่างจ้านภางามน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-37377178740647972007-10-25T15:26:00.001+07:002007-10-25T15:26:48.771+07:00เส้นทาง สับสนของต้นกล้า (เรื่องสั้น)ในละแวกนี้ใคร ๆ ก็รู้จักเด็กชายต้นกล้า เพราะ ต้นกล้าเป็นขาใหญ่ประจำซอยด้วยวันเพียงสามขวบครึ่งเท่านั้น แก้มยุ้ย ๆ พุงกลม ๆ ของเด็กชายเป็นเหมือนป้ายโฆษณาสินค้าชั้นดี ที่ทำให้พี่ป้าน้าอาลุงแม้กระทั่งปู่ย่าตายายในชุมชนแห่งนี้ อดไม่ได้ที่จะเข้ามาแสดงความเอ็นดูทุก ๆ ครั้งที่พบเห็น ด้วยการมาหยิก มาหอมแก้ม หรือแม้กระทั่งอุ้มเด็กชายขึ้นมาแล้วเป่าปู๊ด..ปู๊ดตรงพุงจนเจ้าตัวดีหัวเราะคิกคัก ความเจ้าเนื้อและเจ้าคารมที่สามารถตอบโต้ทันควันของเด็กชาย ทำให้ต้นกล้ากลายเป็นขวัญใจของหมู่บ้านไปเสียแล้ว<br /><br /><a href="http://my.opera.com/nampeewriter/blog/show.dml/1438629">อ่านต่อ</a><br /><br />เชิญอ่านต่อที่ Opera นะคะ เพราะที่นี่ไม่เหมาะแก่การ Post เรื่องงสั้นน้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-56944421491173662242007-10-24T17:59:00.000+07:002007-10-24T17:59:54.815+07:00ล้วนแล้วแต่ญาติน้องมิ้มมีลูกแมวเหมียวสีขาวน่ารักชื่อเจ้ามะดันดอง<br />วันหนึ่ง...เจ้าแมวน้อยไม่สบาย<br />ปะป๊า...เลยพาเจ้า'ดันดองไปหาหมอ โดยมีน้องมิ้มไปด้วย<br />ระหว่างรอหมอ..... <br />น้องมิ้มนั่งมองสิ่งรอบกายอย่างสนอกสนใจ<br />บางคนพาแมวมา บางคนพาหมามา ...บางคนก็พานกมา<br />หมาตัวหนี่งเข้าไปทำความรู้จักหมาอีกตัวหนึ่ง<br />เจ้าของเลยได้พูดจาทักทายกันไปด้วย<br />มิตรภาพง่าย ๆ เกิดขึ้นที่นั่นตามประสาคนรักสัตว์<br />เมื่อถึงคิวของตัว..เจ้าของก็พาสัตว์เลี้ยงไปพบคุณหมอ<br />และออกมานั่งคอยรอเรียกชื่อ<br />เจ้าหน้าที่ทยอยขานชื่อทีละคน<br />คุณรัตนา ติดต่อการเงินค่ะ<br />คุณสาธิต ติดต่อการเงินค่ะ<br />คุณสมศักดิ์ ติดต่อการเงินค่ะ<br />...และอีกหลาย ๆ คน<br />น้องมิ้มนั่งฟังดัวยความสงสัย...ก่อนเอ่ยถามปะป๊าว่า<br />"ป๊า...ทำไมเขานามสกุล ติดต่อการเงินกันทุกคนเลยล่ะ<br />สงสัยเค้าต้องเป็นญาติ แล้วชวนกันมาแน่เลย"<br />ปะป๊า ...??????น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-190280362900872019.post-39867268768715860002007-10-17T14:48:00.000+07:002007-10-17T14:48:47.455+07:00ชีวิตหนอวุ่นวายบางคนต้องการ<br />ที่จะ"มีใครสักคน"...<br /><br />บางคนต้องการ<br />ที่จะ"เป็นใครสักคน"<br /><br />บางคนต้องการ<br />ผลักไสการ"มีใครสักคน"<br /><br />บางคนต้องการ<br />หลุดพ้นจากการ"เป็นใครสักคน"<br /><br />บางคนอยากตัด...<br />บางคนอยากต่อ<br />ชีวิตนี้หนอ..วุ่นวาย..น้ำพี้http://www.blogger.com/profile/03871117728167299202noreply@blogger.com8