คนของโลก...ที่ไม่เท่า

เขาคือประชาชนของโลก
กำสรดโศกเงียบเหงาเศร้าหมอง
ไร้ซึ่งรากเหง้าเหย้าครอง
มิอาจเรียกร้องสิทธิ์ใด

ขุนเขาทะมึนเสียดฟ้า
สูงสุดเกินเอื้อมคว้าไขว่
แผ่นดินเวิ้งว้างกว้างไกล
แต่ไร้..สิทธิ...จับจอง

เศษซากประวัติศาสตร์
สิ้นชาติ...สิ้นเหง้าเผ่าผอง
สูญสิ้นพงศ์พันธุ์ครรลอง
วิถีชีวิตของปวงชน

ผู้แพ้ไม่มีที่ยืน...
บทเรียนขมขื่นหมองหม่น
สืบความหมองมัวหลายชั่วคน
ไร้ประเทศแห่งตนชัดเจน

ในน้ำยังคงมีปลา..
บนฟ้ามีนกให้เห็น
แต่"บ้าน"แห่งคนลำเค็ญ
นั้นเป็นเช่นฝันเลือนลาง

เขาคือผู้คนหม่นโศก
ที่เกิดบนโลกใหญ่กว้าง
ทุกสิ่งทุกอย่างเคว้งคว้าง
หนทางแห่งเสรีมืดมน

ใครหนอกำหนดกฎเกณฑ์
ขีดเส้นแบ่งโลกสับสน
จัดสรรจำแนกแยกชน
ตีค่าผู้คนไม่เท่ากัน

เขาผู้มีโลกเป็นเหย้า
ซุกชีพใต้เงาแห่งฝัน
ในคืนหม่นมัวชั่วนิรันดร์
เพราะโลกไม่มีวัน...เท่าเทียม

แด่ชนกลุ่มน้อย..ผู้ไร้เหย้า..ไร้สัญชาติในทุกมุมของโลก