ดอกไม้...ร่วงแล้ว

ดอกไม้แห่งสันติ
แย้มผลิยังไม่ทันเบ่งบาน
หลังกระสุนสังหาร
แหลกราญร่วงโรย

ดอกไม้..ปลายปืน
ขมขื่นโหดระโหย
ชะตากรรมกระหน่ำโบย
เสียงครวญโอย..ไร้คนสนใจ

ผลไม้แห่งเสรี...
จุดหมายปลายทางที่ฝันใฝ่
ยังคงเลือนลางห่างไกล
คว้าเท่าไร...ไม่ได้เสียที

ตระหง่านชะเวดากอง
ทอดเงาหมองทาบทาทุกที่
ก่นโศกเศร้าอิระวดี
น้ำตารดแผ่นดินนี้...เนานาน

เสียงของมวลชน
ทุกข์ทนทดท้อ...ทรมาน
ฤาสู้เสียงตะโกนกู่กังวาน
การประสาน..
ประโยชน์พ้องต้องกัน

มนุษยธรรมน่ะหรือ
สิ่งที่พวกเขายึดถือ ?
...น่าขัน

ดอกไม้..นับร้อยนับพัน
ได้แต่รอวัน...สิ้นใจ