ความเป็นไป...แห่งวัยชรา

สะดุ้งตื่นขึ้นมาเวลาดีก
พร้อมสำนึกอาลัย...ละห้อยหา
ความสดใสวันก่อนไม่ย้อนมา
เหลือสังขาร์อันโรยราทิ้งไว้แทน

แค่เขยื้อนเลื่อนขยับกลับลำบาก
ยามเคลื่อนไหวมาก ๆ ก็ยากแสน
ปวงสัมผัสประสาทล้วนขาดแคลน
ไม่ชัดแม่นชำนาญเหมือนวานวัน

จึงทนอยู่อย่างอึดอัดจำกัดสิทธิ์
มีชีวิตกับห้วงกาลอันผ่านผัน
ญาติมิตรเคยเคียงข้างเหินห่างกัน
ได้แต่ฝันฝากใจไปเยี่ยมเยือน

คนที่รักทั้งหลายล้วนตายจาก
จุดปิดฉาก..หลีกไม่พ้น..ทุกคนเหมือน
ความเหว่ว้าครองเข้าเป็นเจ้าเรือน
ทยอยรู้ข่าวเพื่อนผู้จากไป

ทีละคน...ทีละคน..ที่หล่นร่วง
ดับทุกข์ปวง..สู่ลิขิต..ชีวิตใหม่
เหลือกี่คน...กี่คน...ทนทุกข์ใจ
รอเมื่อไหร่...ปัจฉิมลิขิต..ชีวิตตน

ธรรมชาติมอบไว้ให้ทุกสิ่ง
คือสัจจะความจริงน่าฉงน
จากเด็กที่ต้องพึ่งพิงอิงผู้คน
พัฒนามาจนโตตามวัย

เป็นผู้ใหญ่เชี่ยวชาญเมื่อวานนี้
แล้วเสื่อมถอยลงทุกที...รู้สึกไหม
พอชรา..ไม่น่าเชื่อ...ไม่เหลืออะไร
ธรรมชาติ..เอาคืนไป...ไม่เหลือเลย

ในวงวนลิขิตชีวิตเหงา
ปล่อยใจให้ว่างเปล่าจนชาเฉย
รอวันละสังขารนานคุ้นเคย
ชีวิตเอย..ชีวิตเป็นเช่นนี้เอง