ความงามแห่งฟากฟ้า ณ เวลาอันต่างกัน

ดาดดื่นหมื่นดารา
ระยิบตาละลานใจ
หันมองทิศทางใด
วะวิบไหววิไลดาว

คืนนี้ไม่มีโสม
ปลาศโคมระยับพราว
ดาวน้อยจึ่งวับวาว
อะคร้าววันพระจันทร์ไกล

ดุจเทียนอันวาววิบ
ระยับยิบ ณ แดนไกล
อยากเอื้อมไปคว้าไขว่
อะเคื้อดาวสกาวดวง

หนึ่งสองสามสี่ห้า
คณานับ..นะ...ดาวปวง
คืนดาวให้กับสรวง
ลุล่วงก่อนอรุณกาล

ใกล้เช้า...แสงฉาดฉาย
ระบายฟ้าทิวาวาร
ราตรีที่ยาวนาน
จะผ่านผัน..ตะวันแทน

อาทิตย์เตรียมวาดฟ้า
กระจ่างตา ณ ดินแดน
เริ่มวันอันสุขแสน
สว่างจ้านภางาม

เส้นทาง สับสนของต้นกล้า (เรื่องสั้น)

ในละแวกนี้ใคร ๆ ก็รู้จักเด็กชายต้นกล้า เพราะ ต้นกล้าเป็นขาใหญ่ประจำซอยด้วยวันเพียงสามขวบครึ่งเท่านั้น แก้มยุ้ย ๆ พุงกลม ๆ ของเด็กชายเป็นเหมือนป้ายโฆษณาสินค้าชั้นดี ที่ทำให้พี่ป้าน้าอาลุงแม้กระทั่งปู่ย่าตายายในชุมชนแห่งนี้ อดไม่ได้ที่จะเข้ามาแสดงความเอ็นดูทุก ๆ ครั้งที่พบเห็น ด้วยการมาหยิก มาหอมแก้ม หรือแม้กระทั่งอุ้มเด็กชายขึ้นมาแล้วเป่าปู๊ด..ปู๊ดตรงพุงจนเจ้าตัวดีหัวเราะคิกคัก ความเจ้าเนื้อและเจ้าคารมที่สามารถตอบโต้ทันควันของเด็กชาย ทำให้ต้นกล้ากลายเป็นขวัญใจของหมู่บ้านไปเสียแล้ว

อ่านต่อ

เชิญอ่านต่อที่ Opera นะคะ เพราะที่นี่ไม่เหมาะแก่การ Post เรื่องงสั้น

ล้วนแล้วแต่ญาติ

น้องมิ้มมีลูกแมวเหมียวสีขาวน่ารักชื่อเจ้ามะดันดอง
วันหนึ่ง...เจ้าแมวน้อยไม่สบาย
ปะป๊า...เลยพาเจ้า'ดันดองไปหาหมอ โดยมีน้องมิ้มไปด้วย
ระหว่างรอหมอ.....
น้องมิ้มนั่งมองสิ่งรอบกายอย่างสนอกสนใจ
บางคนพาแมวมา บางคนพาหมามา ...บางคนก็พานกมา
หมาตัวหนี่งเข้าไปทำความรู้จักหมาอีกตัวหนึ่ง
เจ้าของเลยได้พูดจาทักทายกันไปด้วย
มิตรภาพง่าย ๆ เกิดขึ้นที่นั่นตามประสาคนรักสัตว์
เมื่อถึงคิวของตัว..เจ้าของก็พาสัตว์เลี้ยงไปพบคุณหมอ
และออกมานั่งคอยรอเรียกชื่อ
เจ้าหน้าที่ทยอยขานชื่อทีละคน
คุณรัตนา ติดต่อการเงินค่ะ
คุณสาธิต ติดต่อการเงินค่ะ
คุณสมศักดิ์ ติดต่อการเงินค่ะ
...และอีกหลาย ๆ คน
น้องมิ้มนั่งฟังดัวยความสงสัย...ก่อนเอ่ยถามปะป๊าว่า
"ป๊า...ทำไมเขานามสกุล ติดต่อการเงินกันทุกคนเลยล่ะ
สงสัยเค้าต้องเป็นญาติ แล้วชวนกันมาแน่เลย"
ปะป๊า ...??????

ชีวิตหนอวุ่นวาย

บางคนต้องการ
ที่จะ"มีใครสักคน"...

บางคนต้องการ
ที่จะ"เป็นใครสักคน"

บางคนต้องการ
ผลักไสการ"มีใครสักคน"

บางคนต้องการ
หลุดพ้นจากการ"เป็นใครสักคน"

บางคนอยากตัด...
บางคนอยากต่อ
ชีวิตนี้หนอ..วุ่นวาย..

น้องมิ้มลูกแม่มด..วันอันรันทดของหนู

พี่เลี้ยงชาวต่างชาติของน้องมิ้มกลับบ้านไปแล้วหล่ะ
หลังจากเสียน้ำตากันไปหลายรอบ
น้องมิ้มก็ต้องเริ่มทำตัวคุ้นเคยกับพี่เลี้ยงใหม่ซึ่งเป็นชาวต่างชาติเหมือนกัน
วันนั้นแม่มดก็ปล่อยให่เจ้าตัวดีอยู่กับพี่เลี้ยง
สักพักน้องมิ้มบ่นหิว...
พี่เลี้ยวหันซ้ายหันขวาถามว่าน้องมิ้มจะกินอะไร ไม่มีอะไรเลยมีแต่ข้าวสวย
น้องมิ้ม : พี่ตุ่นก็ทอดไข่ให้หนูกินซิ
พี่ตุ่น : ไข่ก็ไม่มี
น้องมิ้ม : งั้นไปซื้อร้านย่าสิ
พี่ตุ่น : แล้วมีเงินเหรอ...
น้องมิ้มส่ายหน้า สรุปวันนั้นเจ้าตัวดีได้กินข้าวสวยคลุกซีอิ้ว เป็นอาหารกลางวัน
น้าฟังหลานเล่าแล้วน้ำตาแทบร่วง..โถ..ทำไมชีวิตหนูถึงลำบากแสนสาหัสอย่างนี้
แล้วแม่มดทำไมไมซื้อกับข้าวติดบ้านไว้บ้างเลยหรือ
ปรากฎว่าแม่มดซื้อไว้เพียบในตู้เย็นมีทั้งไก่ ทั้งหมู ทั้งผัก สารพัดอย่าง
แต่ที่น้องมิ้มต้องกิน ข้าวเปล่าวันนั้น ก็เพราะพี่ตุ่นตัวดีทำกับข้าวไม่เป็น
วันก่อนสอนให้ทอดปลา พี่ตุ่นก็ทอดปลาให้น้องมิ้มกินทุกวัน...จนกระทั่งปลาหมด
เหลือไก่..หมู ..เธอทอดไม่เป็นซะงั้น
เฮ้อ..สงสารแม่มดจริง ๆ คงต้องสอนพี่ตุ่นให้ ทอดปลา ทอดหมู ทอดไก่ ทอดเนื้อ
แลัว คงต้องสอนผัดผักทีละอย่าง วันนี้สอนผัดผักบุ้ง วันต่อไปผัดคะน้า ฯลฯ
เพราะแค่เปลี่ยนวัตถุดิบ คุณเธอก็ทำไม่เป็นเสียแล้ว
...วันนี้น้าคงต้องซื้อ หมูแผ่น หมูหยอง ไปตุนไว้ให้แล้ว
ไม่งั้นเดี๋ยวเจ้าตัวดีจะกลายเป็นแมง ง๊องแง๊ง หัวโต ตัวฟีบ..ไป

สาธุ...สักวันฉันจะเป็นกวี

โอ้...กวี
จริงหรือเจ้าหลีกหนีมาจากฟ้า
ทิ้งสวรรค์สรรสรวงปวงมายา
หลงเพลินมาเพ้อคำลำนำกลอน

กวีมาจากไหน....
ฤาหลั่งรินจากใจ..อันไหวอ่อน
จากสองตาแสนซื่อสื่อสะท้อน
รู้สึกอันซับซ้อน..ในดวงใจ

กวี..เกิดเพื่อเขียนกวี
เป็นภาระหน้าที่หรือมิใช่
ใยกวีจึงแปลก..แยกจากใคร
ทุกมุมมองที่เป็นไปในกวี

หน้าที่..หรือ..เหตุผล
ที่ดุ่มด้นบนทางเลือนลางนี้
ชื่อเสียง..ทรัพย์สิน..ไม่ยินดี ?
พอใจแค่ที่มี..และ..ที่เป็น

คำตอบของคำถาม...
ขึ้นอยู่กับนิยามความคิดเห็น
ถกเถียง...ได้มากมายหลายประเด็น
คำตอบเร้นอยู่ใน..ดวงใจเธอ (กวี)

กวี..ปราชญ์..อุดมคติ..ปรัชญา
กวี..เสาะหา..ดื่มด่ำ..พร่ำเพ้อ
กวี..อหังการ์..ประเสริฐเลิศเลอ
กวี..ทีพบเจอนั้นเป็นเชนไร

ตอนนี้ยังมิใช่กวี....
เป็นแค่คนที่มีความอ่อนไหว
เลือกคำพ้องคล้องเสียงเรียงเรียงไป
ตามคำร้องของใจ.ให้เป็นงาน

"กวี"..สักวันต้องเป็นให้ได้...
บ่มเพาะความอ่อนไหวอันแสนหวาน
เลือกสรรถ้อยงามงด..ร้อยบทกานท์
คนเรัยกขานว่าเป็นเช่นกวี..

(สาธุ...สักวันฉันจะเป็นเช่นกวี)

แรงบันดาลใจจาก "ต่ำต้อย...แต่ไม่ต่ำทราม" ของโดยคำค่ะ

พระอาทิตย์ช่วยหน่อยดิ...

พระอาทิตย์หนูขอ
ไม่รอพระจันทร์
งานของหนูนั้น
ทำไมมากมาย

ยิ่งทำยิ่งยุ่ง
นุงนังวุ่นวาย
หนูอยากจะตาย
ใครหนอช่วยที

กว่าจันทร์จะมา
ก็ยามราตรี
พระอาทิตย์คนดี
ช่วยหนูหน่อย...นะ...

ดางดวงนั้นพระจันทร์ของหนู...(พระจันทร์มีเพื่อนมั้ย)

หนูเป็นเด็กตัวเล็ก
มีเพื่อนเป็นเด็กเหมือนกัน
วิ่งเล่นซนทั้งวัน
แล้วพระจันทร์มีเพื่อนไหม

เพื่อนที่เป็นพระจันทร์
เล่นด้วยกันทุกวันไป
หนูมอง..ทีไร
ทำไมเห็นแค่จันทร์ดวงเดียว

หรือเพื่อนพระจันทร์
ทิ้งกันไปเที่ยว
ปล่อยให้จันทร์เสี้ยว
อยู่เดี่ยวเฝ้าฟ้า

ดาวดวงนั้นพระจันทร์ของหนู (ดอกไม้ดวงดาว)

ดอกไม้หน้าบ้าน
ผลิบานหลากสี
ขาวส้มชมพูมี
ผีเสื้อนานาพันธุ์
ดอกไม้ดวงดารา
ในทุ่งฟ้าของพระจันทร์
วับวาววิบสวยดี...
แต่ไม่ค่อยมีสีสัน
ดอกไม้ดาวบานกลางคืน
ดอกไม้อื่นบานกลางวัน
สวยอ่อนหวานปานกัน
หนูกับพระจันทร์
...ชมเพลิน

ดาวดวงนั้นพระจันทร์ของหนู.. (ชิงช้าจันทร์เสี้ยว)

หนูเห็นจันทร์เสี้ยว
เกาะเกี่ยวบนฟ้า
อยากเล่นชิงช้า
แกว่งโหนโยนไกล

เล่นชิงช้าบนนั้น
พระจันทร์จะหนักไหม
หนูตัวไม่ใหญ่
เท่าไหร่นะ..พระจันทร์

ค่อยไกว..ค่อยแกว่ง
คืนแห่งความฝัน
ดาวดื่นหมื่นพัน
มาช่วยกันร้องเพลง

อันสืบเนื่องมาจากดาวดวงนั้น

อันสืบเนื่องมาจากดางดวงนั้น

ได้ต่อว่าไปค่อนข้างแรง ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมขอโทษแต่โดยดี

ดังนั้น จึงได้ลบกระทู้อันเก่าออกไป

จริง ๆ แล้ว อยากแก้เฉพาะ Original Post แต่เผลอไปทำผิด
ข้อคิดเห็นของน้อง ๆ เพื่อน ๆ เลยหายหมดเลย

แต่ต่อว่าเรื่องงานของน้าสายน้ำ ที่โดนคัดลออกไปแล้วด้วยค่ะ

นิยายรักสามเส้าของดาวเดือน

พร่างพราวดาวกระพริบระยิบระยับ
คณานับที่โน่นและที่นี่
ดุจจุดเทียนเล่มน้อยร้อยหมื่นมี
ฟ้าราตรีหรี่ริบวับวิบวาว

กระพริบแสงเย้าหยอก..หรือหลอกล่อ
ลวงเล่นล้อฟ้าพร่าง ณ กลางหาว
ดุจสัญญาผูกพันอันนานยาว
คือดวงดาวเคียงฟ้ายามราตรี

คืนแรมไร้จันทร์เพ็ญ...ดาวเด่นแสง
วะวามวิบ..แต้มแต่งทุกแห่งที่
เพียงข้างขึ้นเปลี่ยนสลับกลับอีกที
ฟ้าคืนนี้..ไร้แสงพราวแห่งดาวดวง

เพราะฟ้าชื่น..รื่นใจเคียงใกล้โสม
ประดุจโคมสว่างแสน ณ แดนสรวง
ข่มดาวน้อย..พันหมื่น...ดาดดื่นปวง
หลีกเร้นร่วงหลบหน้า..ดาราอาย

เออ.หนอ..เพียงไม่กี่วารที่ผ่านผัน
ถ้อยคำเอ่ยเคยมั่นกลับพลันหาย
เพียงพบแสงใหม่อันพรรณราย
ฟ้ากลับกลายลืมคำพร่ำวาจา

จากข้างขึ้น..หมุนผ่านอีกกาลหนึ่ง
ฟ้าหวนซึ้งถามทวงความห่วงหา
เคียงชิดใกล้หยอกเย้า...เจ้าดารา
ย้อนทบทวนหวนมา...สัญญาใจ

ความสัมพันธ์จริงใจอยู่ไหนนั่น
มีแค่เพียงพบกันให้หวั่นไหว
แล้วพรากพลัดจืดจางแรมร้างไกล
ก่อนเวียนใหม่มาพบคบอีกที

นิยามรักสามเส้าแห่งดาวหมอง
กับเดือนผ่องดำเนินไปในวิถี
ผลัดกันเคียงฟ้าครามยามราตรี
และเป็นอยู่อย่างนี้...ตราบเนานาน...