ในละแวกนี้ใคร ๆ ก็รู้จักเด็กชายต้นกล้า เพราะ ต้นกล้าเป็นขาใหญ่ประจำซอยด้วยวันเพียงสามขวบครึ่งเท่านั้น แก้มยุ้ย ๆ พุงกลม ๆ ของเด็กชายเป็นเหมือนป้ายโฆษณาสินค้าชั้นดี ที่ทำให้พี่ป้าน้าอาลุงแม้กระทั่งปู่ย่าตายายในชุมชนแห่งนี้ อดไม่ได้ที่จะเข้ามาแสดงความเอ็นดูทุก ๆ ครั้งที่พบเห็น ด้วยการมาหยิก มาหอมแก้ม หรือแม้กระทั่งอุ้มเด็กชายขึ้นมาแล้วเป่าปู๊ด..ปู๊ดตรงพุงจนเจ้าตัวดีหัวเราะคิกคัก ความเจ้าเนื้อและเจ้าคารมที่สามารถตอบโต้ทันควันของเด็กชาย ทำให้ต้นกล้ากลายเป็นขวัญใจของหมู่บ้านไปเสียแล้ว
อ่านต่อ
เชิญอ่านต่อที่ Opera นะคะ เพราะที่นี่ไม่เหมาะแก่การ Post เรื่องงสั้น
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
หากชีวิต..ดังหนึ่งการเติบโตของต้นไม้..
ความระทมทุกข์..แท้จริงอาจเป็นเพียงการผลัดใบตามฤดูกาล
ตามไปอ่านแล้วอึ้ง ...
ความจริงบางอย่าง บางีก็อยากจะเข้าใจ
แม้จะเข้าใจ บางทีก็อาจยากจะยอมรับ
น้าน้ำพี้ไปจับเรื่องมาได้เข้ากับเหตุการณ์จริงๆ
เรื่องแก้ กม.คำนำหน้านาม .. ยังยุ่งๆอยู่เลย
Post a Comment